دارو درمانی

در ۱۹۹۸، مؤسسه‌ی ملی قلب، ریه و خون دستورالعمل‌هایی را در مورد شناسایی، ارزیابی و درمان اضافه وزن و چاقی در بالغین انتشار داد. دستورالعمل‌ها، افزایش وزن را به‌صورت اندکس توده بدن (BMI) بین ۲۵ و kg/m2 ۹/۲۹ و چاقی را به‌صورت ۳۰ kg/m2 BMI یا بیشتر معین کرد. شیوع افزایش وزن در ایالات متحده از دهه ۱۹۶۰ کاملاً ثابت باقی مانده است _ به‌جز در کودکان، که در آن‌ها افزایش یافته است _ در حالی‌که شیوع چاقی صراحتاً افزایش یافته است. تقریباًدو سوم جمعیت بالغ آمریکا اکنون دارای اضافه وزن یا چاق تخمین زده می‌شوند.

بیماری‌های پاتولوژیک مرتبط با افزایش وزن و چاقی

افزایش وزن و چاقی ریسک بیماری و مرگ و میر ناشی از بیماری‌های مختلف را افزایش می‌دهد. افراد چاق در مقایسه با افراد با وزن طبیعی بیش از دو برابر احتمال فشار خون دارند. سطوح کلسترول HDL در محدوده‌ی پایین دو تا سه برابر در افراد چاق در مقایسه با افراد با BMI کمتر از kg/m2 ۲۵ معمول‌تر است.

به‌علاوه، بالغین با BMI بیشتر از kg/m2۴۰ هفت برابر بیشتر افزایش ریسک دیابت تیپ ۲ در مقایسه با افراد با وزن طبیعی دارند. این افزایش در ریسک هایپرتانسیون، دیس لیپدمی، و دیابت تیپ ۲ به افزایش گسترش بیماری و مرگ و میر ناشی از بیماری قلبی در بیماران چاق کمک می‌کند. Cholelithiasis، کوله سیستیت، و کوله سیستکتومی در افراد چاق در مقایسه با افراد با وزن طبیعی معمول‌تر است.

به جرأت می‌توان گفت هم افراد با اضافه وزن و هم چاق به‌واسطه‌ی افزایش فشار بر مفاصل تحمل کننده وزن در افزایش ریسک استئوآرتریت قرار دارند. افزایش وزن بدن یک ریسک فاکتور برای نقرس و هایپراورسمی است. آپنه خواب نیز در افراد با BMI بیشتر از kg/m2۳۰ معمول تر است. توصیف ارتباط بین اضافه وزن و سرطان‌های مختلف به‌واسطه‌ی عوامل گیج کننده‌ای از قبیل غلبه به سمت رژیم‌های با چربی بالا در افراد چاق یا با افزایش وزن مشکل است. سرطان‌هایی که در ارتباط با چاقی معمول‌ترند، تنظیم شونده با هورمون هستند و شامل سرطان‌های سینه، پروستات و اندومتر هستند.

سرطان روده بزرگ نیز با چاقی مرتبط است.

انتخاب‌های درمانی برای افزایش وزن و چاقی

از دست دادن وزن هنگامی به‌دست می‌آید که انرژی مصرفی بیش از انرژی دریافتی باشد. بیش‌ترین دستورالعمل‌ها مدافع رژیم غذایی و ورزش به عنوان درمان خط اول جهت کنترل اضافه وزن و چاقی هستند. در حالی‌که روش‌های رژیم غذایی تنها، نسبت به روش‌های ورزش تنها موفقیت بیشتر نشان داده‌اند، ترکیب هر دو بهترین است. ورزش در ابقاء طولانی مدت وزن بدن مفید است. رفتار درمانی، در ترکیب با دیگر روش‌ها نیز در تلاش‌های کوتاه مدت کاهش وزن مفید نشان داده‌اند. یک آزمایش اخیر نشان داد که بالغین چاق که به صورت تصادفی جهت درمان با داروی ضد چاقی سیبوترامین به اضافه ۳۰ جلسه مشاوره تغییرات در شیوه زندگی که توسط روان‌شناسان آموزش دیده انجام شده بود در طی یک دوره یک ساله بیش از دو برابر نسبت به بیمارانی‌که سیبوترامین به تنهایی دریافت می‌کردند، نشان داد وزن از دست دادند.

بیمارانی‌ که مشاوره تغییرات در شیوه زندگی را به تنهایی یا سیبوترامین به اضافه مشاوره مختصر در زمینه تغییرات در شیوه زندگی را دریافت می‌کردند، مقدار متوسطی وزن ازدست دادند. پاورقی عکس: داروهای کاهنده وزن می‌توانند به رده بندی‌های وسیع تفکیک شوند: سرکوب‌گرهای اشتها/ افزایش دهنده‌های سیری/ عوامل ایجاد کننده حرارت و مهارکننده‌های هاضمه. فارماکوتراپی باید برای بیماران چاقی که حداقل یک آزمایش شش ماهه‌ی رژیم غذایی، فعالیت فیزیکی و رفتار درمانی را با نتایج ناموفق تلاش کرده‌اند، نگه داشته شود. به علاوه، دارو درمانی نباید به عنوان روش انحصاری کنترل وزن به‌کار رود.

دستورالعمل‌های NHLBI مصرف دارو درمانی را برای افراد با kg/m2۳۰ BMI یا بالاتر که هیچ بیماری همراهی ندارند، همین‌طور برای افراد با kg/m2۲۷ BMI یا بالاتر که بیماری‌های همراه خاصی از قبیل فشار خون بالا، دیس لیپدمیا، بیماری عروقی قلب، دیابت تیپ ۲، یا آپنه خواب دارند، توصیه می کند. انجمن داروسازی آمریکا همین معیار را در پروتکل کنترل وزن خود استفاده می‌کند.

داروها برای درمان چاقی به رده بندی‌های وسیع متعددی تفکیک می شوند: سرکوب کننده‌های اشتها/ بالا برنده‌های احساس سیری، عوامل مولد حرارت و مهار کننده‌های هاضمه (جدول ۱ را نگاه کنید).

عوامل آدنرژیک عمل کننده مرکزی، عوامل سروتونرژیک، و عامل آدنرژیک _ سروتونرژیک سیبوترامین اساساً اشتها را کاهش می‌دهند یا سیری را از طریق تنظیم نوروترنسمیتر افزایش می‌دهند. مکانیسمی که توسط آن آنتاگونیست‌های گیرنده کانابینوئید اشتها را تنظیم می‌کنند در حال مطالعه هستند. عوامل مواد حرارت مصرف انرژی را با تولید حرارت بدن افزایش می‌دهند. مهارکننده‌های هاضمه مستقیماً دستگاه گوارش را با مسدود کردن جذب برخی ترکیبات رژیم غذایی از قبیل چربی، تحت تأثیر قرار می‌دهند.موفق‌ترین تکنیک برای درمان طولانی مدت چاقی مرضی جراحی است.

بیماران بدون بیماری‌های همراه که kg/m2۴۰ BMI و بالاتر دارند کاندیدهایی برای جراحی چاقی در نظر گرفته می‌شوند. بیماران با kg/m2۳۵-۴۰ BMI که بیماریهای همراه با ریسک بالا دارند نیز کاندید هستند. برای بسیاری از افراد، جراحی چاقی منجر به کاهش وزن برجسته همین‌طور برگشت یا بهبود دیابت تیپ۲، هایپرلیپدمیا، فشار خون بالا و آپنه انسدادی خواب می‌گردد.